Adalia Rose Williams.........

Αυτό το όνομα έπεσε στα μάτια μου εντελώς τυχαία πριν λίγες μέρες....είδα αρκετό υλικό...χρησιμοποίησα αρκετά χαρτομάντιλα...γιατί ειλικρινά ένιωσα αυτό που νιώθει κανείς όταν ένα παιδί είναι άρρωστο ή όταν ένα παιδί κακοποιείται-μια τρύπα στην καρδιά-...ειδικά αν είσαι μάνα αναρωτιέσαι και λες:γιατί Θεέ μου να παθαίνουν άσχημα πράγματα τα παιδιά;;;και ήθελα και σεις να την γνωρίσετε μέσω εμού...
Η Adalia λοιπόν,είναι μια εξάχρονη μικρή η οποία ζει σε σώμα ηλικιωμένης.Θυμάστε την γλυκιά ταινία με τον Brand Pitt που είχε κάτι ανάλογο?το δυσάρεστο είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για ταινία,εδώ μιλάμε για πραγματική ζωή...και όπου πραγματική ζωή υπάρχει σκληρότητα..αυτή η ασθένεια ονομάζεται προγηρία και το σώμα γερνάει με γοργούς ρυθμούς...ο μέσος όρος ζωής των παιδιών που πάσχουν από αυτό είναι 13 χρόνια....
Το κοριτσάκι δεν πηγαίνει σχολείο...χρειάζεται φροντίδα συνέχεια...αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση...είναι η στάση των γονιών της...για την ακρίβεια της μάνας της και του πατριού της...

Όταν η Adalia περπατά στο δρόμο,κάποιοι που δεν θέλω να τους χαρακτηρίσω γιατί θα εκφραστώ άσχημα....την κοιτάζουν περίεργα ή σχολιάζουν σαν να μην καταλαβαίνει...όμως ξέρετε πως το αντιμετωπίζουν οι γονείς της;;της λένε ότι την κοιτάζουν περίεργα γιατί δεν έχουν ξαναδεί άγγελο από κοντά....και το κοριτσάκι χαμογελάει πάλι....
Κάποιοι μέσω facebook έκαναν κακεντρεχή σχόλια για τη μητέρα που <<διαφημίζει>>το παιδί της έτσι...κάποιοι άλλοι έβγαλαν σαν είδηση ότι η μικρή πέθανε...
Ειλικρινά....λυπάμαι...λυπάμαι για όλους αυτούς τους μίζερους που δεν έχουν προσωπική ζωή και ασχολούνται με την διαφορετικότητα κάποιων για να γεμίσουν το κενό τους....λυπάμαι που αντί να δώσουν αγάπη,να κάνουν έστω μια προσευχή για το κοριτσάκι ή για οποιοδήποτε παιδί που έχει κάποιο πρόβλημα....αυτοί όλοι κοιτάζουν περίεργα....γελάνε κάποιες φορές....και σπεύδουν να κριτικάρουν...
Γιατί ρε γαμώτο το ανθρώπινο είδος να είναι το πιο ζωώδες απ όλα τα είδη;;;γιατί δεν κοιτάζει ο καθένας την δική του καμπούρα και την καλή πλευρά του άλλου;γιατί ήμαστε όλοι απομονωμένοι,γεμάτοι χολή για τα επιτεύγματα του διπλανού μας και γεμάτοι οίκτο γι αυτούς που δεν είναι καλά;τόσα αναπάντητα γιατί....που μου μένουν πάντα με πίκρα στο στόμα....σκεφτείτε λίγο ρε γαμώτο....γίνετε άνθρωποι.......όχι με λόγια...με έργα....όχι φανερά....για το φαίνεσθαι....
Ας γίνουν Χριστούγεννα 365 μέρες το χρόνο από δω και μπρος....αγάπη,προσφορά,σεβασμός για τον άλλο ας είναι το μότο όλων μας....

και κλείνω με μια ευχή γι αυτή τη μικρή....εύχομαι να ζήσεις όσο πιο πολύ γίνεται,να έχεις αυτό το χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη σου και να χορεύεις ασταμάτητα μικρό μου πλασματάκι....:-)