Δον Κιχώτης....

Σαν Δον Κιχώτης των καιρών ψάχνω ανεμόμυλους για να κρατήσω την ανάσα μου..δεν βρίσκω τίποτα και έτσι φορώ την πανοπλία μου για να αντέξω..τόση σκληρότητα,συμφέρον και βρωμιά..ούτε τα πέταλα του αλόγου μου δεν αντέχουν...
ο φίλος μου ο Σάντσο πάντα δίπλα μου σιωπηλός μ ακολουθεί...με το κεφάλι του σκυφτό ο καημένος,προσπαθεί να κρατηθεί κι αυτός από μένα.Είναι τόσο αδύναμος μονάχος του...μα εγώ δεν έχω τίποτα πέρα απ το δόρυ μου και το άλογό μου...πολέμησα σκληρά μ αυτά τα δυο,μα κουράστηκα πια...η πανοπλία είναι το κέλυφος που κρύφτηκα και δεν θέλω να βγω...πάντα εκεί από δω και πέρα...πάντα μέσα απ τα σίδερα..η καρδιά θα ναι κρυμμένη..
κι όταν τα δάκρυα βγαίνουν απ τα μάτια μου,τότε η σκουριά της πανοπλίας μπήγεται στο σώμα μου,στα κόκκαλά μου και τα δηλητηριάζει...όπως με δηλητηρίασαν και κείνοι οι ανεμόμυλοι..που είχα αφήσει κάποτε πίσω μου και κείνοι που φαίνονται αχνά μακριά μπροστά μου....