am i perfect????who cares.....

Γεννιόμαστε και παίρνουμε χαρακτηριστικά από τους γονείς μας,πολλά και από τους παππούδες-γιαγιάδες μας.Μετά από την ένωση των γονιών μας,γινόμαστε μια μίξη από πολλά γονίδια....κι έτσι βγαίνει ένα αποτέλεσμα από μπλε,πράσινα,καστανά μάτια...σαρκώδη ή μικρά χείλη,ψηλά ή κοντά πόδια.μεγάλη ή μικρή μύτη και τα λοιπά...
Όταν ήμαστε μικρά δεν καταλαβαίνουμε και πολλά πράγματα από την εμφάνισή μας...μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας στο σχολείο,βλέπουμε κι άλλα παιδιά,πιο όμορφα από μας,με έφεση στα αθλήματα,στα μαθηματικά,στα μαθήματα γενικώς...από κει και πέρα πιστεύω αρχίζουν οι συγκρίσεις...εκεί αρχίζει να φτιάχνεται και ο χαρακτήρας μας ο οποίος ναι μεν έχει να κάνει κι αυτός με τα γονίδια,αλλά κυρίως με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τα καλά ή τα κακά της...
Αυτή η σύγκριση που κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους με άλλα παιδιά...πόσοι δεν έχετε ακούσει :ρε να σε περάσει η Μαιρούλα;ή τι παραπάνω έχει από σένα ο Κωστάκης;και πολλά παρόμοια...γιατί στην Ελλάδα ζούμε και πιστεύω πως όλοι λίγο πολλοί έχουμε γίνει αντικείμενο σύγκρισης με κάποιον άλλο...
Το θεωρώ μεγάλη βλακεία,νιώθω ότι δεν το έχω κάνει στα παιδιά μου....κι εκείνα το ίδιο λένε όταν τα έχω ρωτήσει αλλά με τον εαυτό μου δεν ήμουν και τόσο επιεικής..επειδή η μητέρα μου με σύγκρινε με άλλους,συνέχισα να το κάνω κι εγώ μέσα μου με μένα...θυμάμαι που είχα θέμα με το ύψος μου,τη μύτη μου,τα μαθήματα της θετικής κατεύθυνσης και πολλά άλλα...σταμάτησα να το κάνω μεγαλώνοντας και βλέπω ότι τώρα πια ειδικά ζω την απόλυτη ελευθερία...
Γουστάρω που είμαι μικροκαμωμένη,μ αρέσει που έχω τη μύτη του πατέρα μου,αγαπώ τα μαθήματα της θεωρητικής κατεύθυνσης...με θεωρώ τυχερή γιατί αλλιώς δεν θα έγραφα...θα ήμουν καλή με τους αριθμούς που τους νιώθω τόσο ξερούς,,,τόσο απόλυτους...και όχι με τις λέξεις που με κάνουν να ονειρεύομαι και να ελπίζω..
Μ αρέσει που είμαι η στρούτζω της παρέας,γιατί ακόμη κι αυτό έχει μια μαγεία...αγαπώ να είμαι εγώ...είμαι τέλεια για μένα...και δεν το λέω με ξιπασιά....απλά τα περιττά κιλά,η δειλία μου σε πολλά πράγματα,το αλτσχάιμερ που με χαρακτηρίζει είναι δικά μου...άρα κι αυτά τα αγαπώ κι ας μην είναι τόσο τέλεια πάνω μου..
Αν θέλετε να με ακούσετε....σας δίνω μια συμβουλή-και μάλιστα δωρεάν-μην συγκρίνετε τα παιδιά σας για κανένα λόγο,εστιάστε στα δυνατά του σημεία-και όσο για σας τους ίδιους απενεχοποιήστε οτιδήποτε σας είναι βαρίδι στα πόδια και την καρδιά...κακομάθετε τον εαυτό σας και αγαπήστε τον..μετά κι αυτός θα αγαπήσει τα πάντα γιατί θα ξέρει να αγαπά...si vis amari ama-αν θες να σ αγαπούν αγάπα....και θα έχετε αγγίξει την ευτυχία....