Σήμερα έχει γενέθλια ο γιος μου...τον γέννησα όταν ήμουν 20.Τώρα είμαι 36 και εκείνος 16...νιώθω ότι μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε μαζί...
Νιώθω πολύ περήφανη που είναι γιος μου...σίγουρα όλοι οι γονείς αυτό νιώθουν θα μου πείτε,αλλά θέλω να το γράψω στο μπλογκ μου γιατί είμαι από τα άτομα που δεν μιλάω συχνά...περισσότερο γράφω.Και πως να του γράψω στα καλά καθούμενα ότι τον αγαπώ και είμαι περήφανη που είναι αυτός που είναι..
Σήμερα είναι η μέρα του και μαζί με τη δική του μέρα είναι και η δική μου...γιατί του έδωσα τη ζωή κι εκείνος με τη σειρά του μου έδωσε την ανάσα...το δέσιμο της μάνας με του παιδιού είναι κάτι συγκλονιστικό...εκείνα μαθαίνουν από μας και μεις από κείνα...ο εγωισμός μας μικραίνει και η καρδιά μας βγαίνει από τη θέση της και χτυπάει κάπου έξω από μας...
Δεν πιστεύω ότι είμαι από τις μαμάδες τις προστατευτικές,τις υπερβολικές...ποτέ δεν κυνήγησα τον γιο μου για να φορέσει μπουφάν γιατί θα κρυώσει...του έλεγα πάντα πάρε το μπουφάν σου κάνει κρύο...κι εκείνος έκρινε ανάλογα..αυτό ήθελα να πετύχω με αυτό.Να μην καταπιέζω,να αφήνω να έχει την επιλογή του να αρρωστήσει και να προσέξει την επόμενη φορά ή να το πάρει γραμμή και να ντύνεται από μόνος του.Ποτέ δεν πήγα στο σχολείο να μαλώσω κάποιο παιδί που του έκανε κάτι..ήθελα να πάρει τη σχολική ζωή του στα χέρια του και να στηρίζεται στον εαυτό του..μπορεί κάποιοι να το περάσουν για αδιαφορία.Όμως εγώ έτσι σκεφτόμουν κι έτσι σκέφτομαι...και τώρα που είναι σε αυτή την ηλικία....χαίρομαι και είμαι περήφανη γιατί έχω κάνει ένα γιο που είναι ένα μικρό-έστω στα μάτια μου-πραγματικό αντράκι...θα λύσει τις διαφορές μόνος του,θα υπερασπιστεί τους αδύνατους,θα φυτέψει,θα πάει για κυνήγι,θα ψαρέψει,θα μαγειρέψει,θα οδηγήσει...
Θέλω να του ζητήσω συγνώμη,για τις φορές που δεν του έδειξα εμπιστοσύνη και αυτό του κακοφάνηκε...θέλω να του πω πως τον αγαπώ,γιατί δεν έχω μάθει να το λέω...ελπίζω να τον αγκαλιάζω περισσότερο στο μέλλον γιατί οι δικοί μου ξέρουν ότι έχω μεγάλο θέμα με την αγκαλιά και την επαφή...θέλω να του πω ευχαριστώ...που με μαθαίνει τόσα καθημερινά,που με προστατεύει,που με λέει<<κοντούλα μου>>και το λέει με τόση τρυφερότητα που δεν μπορώ να του θυμώσω...θέλω να του πω ευχαριστώ που μου γεμίζει τα κενά,τις στιγμές...που κάθεται και παίζει επιτραπέζια μαζί μου για να κάνουμε πράγματα μαζί-κι ας βαριέται πολλές φορές-..θέλω να του πω συγνώμη που δεν μπορώ να του δώσω περισσότερα....θέλω να του πω ότι είναι ένας από τους δύο λόγους που δεν θα άλλαζα τη ζωή μου με τίποτα....
όλα αυτά ήθελα να πω....συγνώμη,ευχαριστώ,σ αγαπώ....
η μάνι σου μικρέ μου πρίγκιπα....
Νιώθω πολύ περήφανη που είναι γιος μου...σίγουρα όλοι οι γονείς αυτό νιώθουν θα μου πείτε,αλλά θέλω να το γράψω στο μπλογκ μου γιατί είμαι από τα άτομα που δεν μιλάω συχνά...περισσότερο γράφω.Και πως να του γράψω στα καλά καθούμενα ότι τον αγαπώ και είμαι περήφανη που είναι αυτός που είναι..
Σήμερα είναι η μέρα του και μαζί με τη δική του μέρα είναι και η δική μου...γιατί του έδωσα τη ζωή κι εκείνος με τη σειρά του μου έδωσε την ανάσα...το δέσιμο της μάνας με του παιδιού είναι κάτι συγκλονιστικό...εκείνα μαθαίνουν από μας και μεις από κείνα...ο εγωισμός μας μικραίνει και η καρδιά μας βγαίνει από τη θέση της και χτυπάει κάπου έξω από μας...
Θέλω να του ζητήσω συγνώμη,για τις φορές που δεν του έδειξα εμπιστοσύνη και αυτό του κακοφάνηκε...θέλω να του πω πως τον αγαπώ,γιατί δεν έχω μάθει να το λέω...ελπίζω να τον αγκαλιάζω περισσότερο στο μέλλον γιατί οι δικοί μου ξέρουν ότι έχω μεγάλο θέμα με την αγκαλιά και την επαφή...θέλω να του πω ευχαριστώ...που με μαθαίνει τόσα καθημερινά,που με προστατεύει,που με λέει<<κοντούλα μου>>και το λέει με τόση τρυφερότητα που δεν μπορώ να του θυμώσω...θέλω να του πω ευχαριστώ που μου γεμίζει τα κενά,τις στιγμές...που κάθεται και παίζει επιτραπέζια μαζί μου για να κάνουμε πράγματα μαζί-κι ας βαριέται πολλές φορές-..θέλω να του πω συγνώμη που δεν μπορώ να του δώσω περισσότερα....θέλω να του πω ότι είναι ένας από τους δύο λόγους που δεν θα άλλαζα τη ζωή μου με τίποτα....όλα αυτά ήθελα να πω....συγνώμη,ευχαριστώ,σ αγαπώ....
!!! <3
ΑπάντησηΔιαγραφή