Εκτός από τα αβγά και η κρίση χτύπησε κόκκινο στις γιορτές!!!!

      Καταρχήν Χριστός Ανέστη!Εύχομαι το άγιο φως να ζεστάνει τις καρδιές μας και η Ανάσταση του Κυρίου να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους,που θα αγαπάμε και θα δίνουμε χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα....
      Τώρα,θα πάω σε αυτά που μου έκαναν εντύπωση αυτές τις ημέρες.Ας ξεκινήσουμε με τον παπά της ενορίας μας,ο οποίος είναι 27χρονών,ήρθε τώρα στο χωριό μας-έχει δεν έχει 2μήνες-και φαινόταν η απειρία του και νομίζω πως κανείς από τους αρμόδιους δεν τον ενημέρωσε για το πως γίνεται η λειτουργία και τα συναφή...δεν υπήρχε καλή συννενόηση με τους ψάλτες,έκαναν παύσεις και γενικά επικρατούσε μπάχαλο.
      Το βράδυ της Μ.Πέμπτης εμείς στολίζουμε τον επιτάφιο,η εκκλησία μας όλα τα χρόνια είναι γεμάτη.Καθόμαστε μέχρι το πρωί σχεδόν και στολίζουμε.Φέτος η εκκλησία ήταν σχεδόν άδεια.Δεν υπήρχαν ούτε οι γυναίκες που ψάλλουν,ούτε κοριτσάκια που περνούν σε κλωστές τους λεμονοανθούς,τίποτα....μια νέκρα....μια ησυχία...μια ακεφιά....
       Πάμε στην Μ.Παρασκευή,περιφορά του επιταφίου.Υπάρχουν όλα τα χρόνια μεγάφωνα για να ακούμε όλοι τον παπά,φέτος δεν υπήρχαν.Φτάνουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο,που παλιά γινόταν χαμός από τα βαρελότα....φέτος δεν ακούστηκε κιχ.
       Φτάνουμε στο Μ.Σάββατο...να μιλήσω για τα καλάθια των σούπερ μάρκετ που αντικατέστησαν τα περσινά καρότσια;ας το αφήσω,στην εκκλησία το βράδυ δεν υπήρχαν μεγάφωνα και ούτε βαρελότα και βεγγαλικά.Εμείς που καθόμασταν στο προαύλιο της εκκλησίας δεν πήραμε χαμπάρι πότε ειπώθηκε το Χριστός Ανέστη,ο δήμαρχος παλιά έδινε 1500ευρώ για πυροτεχνήματα,φέτος τίποτα....έτσι αθόρυβα πήγαμε για το σπίτι.
        Δεν υπήρχε κέφι από τον κόσμο για να συμπάσχει με τα πάθη του Χριστού.Ο καθένας κοιτάει τα δικά του πάθη και προβλήματα.Αν με ρωτήσετε πως νιώθω....θα σας πω μουδιασμένη!δεν με άγγιξε τίποτα,δεν αιστάνθηκα το ρίγος και την συγκίνηση όπως κάθε χρόνο...γιατί ρε γαμώτο να γίνουν έτσι τα πράγματα;γιατί η οικονομική κρίση να μη μας δέσει περισσότερο;γιατί να σκέφτομαι το κάθε πέρσι και καλύτερα;;;;
         Σας αφήνω με ένα κενό στην καρδιά και θέλω να ελπίζω πως αύριο θα τα δω τα πράγματα πιο θετικά,εξάλλου το μότο μου είναι πάντα:αύριο είναι μια άλλη μέρα....σας φιλώ γλυκά!!!!