Η αξία της οικογένειας.....

Πόσες φορές δεν έχω αναρωτηθεί...αν γεννούσα ένα παιδί με κάποιο πρόβλημα,πως θα αντιδρούσα,πως θα το αντιμετώπιζα... Δεν ξέρω αν θα έβρισκα τη δύναμη,αν θα είχα το κουράγιο,την υπομονή να μεγαλώσω ένα παιδί που θα με χρειαζόταν συνέχεια.Ένα παιδί που δεν θα μπορούσε να αυτοεξυπηρετείται. Και ας αφήσουμε το κομμάτι της σωματικής αντοχής.Πως θα ήμουν στην ψυχή μου;πόσο θα πόναγα;πως θα το αντιμετώπιζα;αν είχα κι άλλο παιδί που θα ήταν υγιές πως θα ένιωθα για κείνο;πως θα ένιωθε το ίδιο το παιδί για την αδελφή ή τον αδελφό του.... Και μετά βλέπω κάποια τέτοια παιδιά στο δρόμο και τα κοιτάζω....και μου βγαίνει τέτοια στοργή που λέω στον εαυτό μου...σίγουρα δεν θα παρατούσες ένα τέτοιο παιδί,σίγουρα θα το αντιμετώπιζες με ψυχραιμία και γιατί νιώθω τόση σιγουριά;γιατί θα ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου πολύ ιδιαίτερο...κι έχω τόση αγάπη μέσα μου που φτάνει και περισσεύει για να δώσω...πόσο μάλλον σε μια προέκταση του ίδιου μου του εαυτού!!!! Κι αν είχα και ένα υγιές παιδί...θα φρόντιζα να το κατευθύνω έτσι συναισθηματικά ώστε να ένιωθε κι εκείνο τη διαφορετικότητα του αδελφού του με θετικό τρόπο...π.χ πως έχουμε ένα αγγελάκι στο σπίτι....τι λέτε κι εσείς;ποια είναι η γνώμη σας;;